Laat ik de persoon achter 'zoe ursula' ook maar eens fatsoenlijk voorstellen. :)
Ik begin gewoon met wat algemene info en daarna vertel ik over belangrijke gebeurtenissen in mijn leven. Mocht je dingen willen vragen dan kun je rechts een reactie achterlaten.

Algemene info:
Zoals half HT al weet, is mijn echte naam Zoë. Ik ben 21 jaar en woon in het prachtige Gelderland. Ik woon nog thuis met mijn moeder en katjes. Het zijn twee katers, de 14 jarige Simba en de 8 jarige Jingle. 
Simba hebben we vanaf dat hij een half jaar oud was uit een asiel gehaald. Jingle is geboren bij de collega van mijn moeder en die hebben we vanaf 8 weken oud in huis. Verder heb ik ook nog een obsessie met tropische aquaria. Ik heb momenteel een klein showbakje van 30 liter en een aquarium van 240 liter staan. Katten en vissen zijn een geweldige combi, zeker met Jingle. Jingle houdt namelijk van water :)

 

Simba is de cypers/witte kat en jingle de rood/witte.
Ze konden het vroeger niet echt met elkaar vinden en leefden eigenlijk om elkaar heen, maar nu zijn het echte maatjes geworden en spelen ze elke dag samen.
We zeggen altijd dat Jingle Simba jong houdt, want met zijn 14 jaar (bijna 15) ziet hij er nog super uit en heeft hij totaal geen ouderdomskwaaltjes! *Klopt af*

School info.

Ik ben in 2013 geslaagd voor mijn HAVO examen, dat is niet zonder moeite gegaan. Vooral mijn 3e jaar was erg lastig waardoor ik nog maar net over ging, om daarna alsnog in de 4e te blijven zitten. Daarna is mijn motivatie nooit echt meer geweest wat het geweest is. Maar afijn. Geslaagd!

Na de HAVO ben ik direct naar het Groenhorst College in Barneveld gegaan om Paraveterinair Dierenartsassistente versneld te gaan studeren. Man, wat heb ik lang moeten oefenen om dat wordt normaal uit te spreken... In Barneveld heb ik de tijd van mijn leven gehad, met echt een geweldige klas. Mijn klas bestond namelijk uit 31 meiden. Ook omdat wij de grootste groep van de school waren, zou je een enorm kippenhok verwachten maar integendeel. Wij waren juist heel gemotiveerd en een ontzettend leuke groep. We waren echt één groep, niet tientallen van die kleine clubjes die elkaar dan niet mogen, nee echt één groep. Docenten vonden ons ook een hele leuke klas en uiteindelijk zijn we ook met 100% geslaagd. 

 

Terwijl ik dit schrijf ben ik dus al ruim een half jaar van school af en geloof me, als jij nog op school zit en dit alleen maar lees omdat je anders huiswerk moet doen, je gaat school zo erg missen als je klaar bent. Ik mis school heel erg en kijk terug op een geweldige tijd!

 

Dé val van fries Wybe:
Iedereen die paardrijdt valt natuurlijk wel eens van zijn paard. Zo was het, in de winter van 2010, weer mijn buurt om zand te happen. Helaas belande ik plat op mijn rug, in het hard bevroren bakzand. Dit is de enige val waarbij ik niet meteen ben opgestapt, ik had zo'n ontzettende pijn dat dat gewoon niet meer ging. Ik kon niet eens de kracht zetten om de singel los te krijgen, zo erg was het. Die middag waren we naar de Poli geweest om foto's te maken, alleen er was niks op te zien. Teruggestuurd en met een 'dan moet je maar aan de paracetamol' verhaal.
2 weken na de val had ik nog geen paard aangeraakt en verging ik nog steeds van de pijn, die ook steeds erger werd. Ik ging alleen naar school en lag verder plat op bed. Terug naar de dokter maar die kon helemaal niks voor mij betekenen, dus op eigen houtje naar de Fysio gestapt. Hij wilde mij wel proberen te helpen, maar na 3 sessies begon hij ook met 'het zit tussen je oren' en 'stel je niet aan'. Ik kreeg oefeningen mee die ik moest doen, ookal lag ik na één oefening al gillend van de pijn op de grond. Maar als ik de oefeningen niet deed dan zou ik, volgens hem, in een rolstoel belanden aangezien mijn rug ontzettend hard achteruit ging.

Op school merkte iedereen dat ik heel erg down werd, mijn cijfers vlogen omlaag, ik was niet mijn vrolijke, hyperactieve zelf en mensen begonnen zich echt zorgen te maken. Na 2 maanden (en dus ook niet gereden te hebben) kwam mijn biologiedocente na de les naar me toe. Ik kon het altijd goed met haar vinden dus brak helemaal toen zij vroeg hoe het ging. Ik heb alles bij elkaar misschien wel twee uur mijn hart kunnen luchten bij haar. Alle stress vloog eruit en ze heeft me gewoon laten tieren. Daarna zijn we samen, in het biologielokaal, de oefeningen van fysio gaan doen. De eerste paar maanden waren een echte marteling maar ze pushte me niet als ik niet verder kon. Langzaam maar zeker realiseerde we ons dat ik toch net weer wat meer kon dan die keer ervoor en dat de pijn heeeeel langzaam ietjes minder werd. Uiteindelijk is zij de reden dat ik op dit moment niet in een rolstoel zit. Ik ben haar eeuwig dankbaar dat ze die les naar me toe is gekomen en mij door de moeilijkste tijd van mijn leven heeft geholpen. Tot op de dag van vandaag heb ik nog super goed contact met haar en is ze echt een goede vriendin geworden! 

Daarnaast heeft zij er ook nog voor gezorgd dat ik dat jaar alsnog over ging naar de 4e. Ik stond namelijk twee zware onvoldoendes (Twee tweeën), maar dat was voor twee vakken die ik naar de 4e liet vallen dus dat heeft school door de vingers gezien. 

 

Voorstelrondje paarden:

Natuurlijk heeft iedereen die paardrijdt wel dat ene speciale paard gehad, zo kunnen die van mij niet achter blijven dus hierbij een voorstelrondje!

Ursula

Met wie kan ik anders beginnen dan met Urs? Ursula was het shetlandertje waarbij we tijdens de voltigelessen soms mee mochten sturen. Een echte beginnerspony met een hart van goud. Echter bleef Urs een shetlander en dus lekker eigenwijs op een leuke manier. Sinds ik langer op de manege bleef om te 

helpen met de lessen, mocht ik ook steeds meer met Ursula doen. Zo deed ik uiteindelijk de stuur-lesjes tijdens de voltige lesjes. Veel stelde het niet voor... Gewoon in de gaten houden of de shet er geen te groot potje van maakte, haha. Na jaren met haar gewerkt te hebben had ik een echte band met haar. Mijn eerste penny-liefde.  Ursula is op 32 jarige leeftijd naar een pensionstal in de buurt gegaan en is op 36 jarige leeftijd overleden aan een hartaanval. Een prachtige leeftijd voor een pony met een gouden hart.

Hanne

Hanne is een geweldige pony. Toen ik 13 jaar geleden begon met paardrijden waren de voltigelessen vaak op haar. Een bom-proof Fjord merrietje met oneindig veel geduld. Je kan alles met haar doen; van haar kont 

glijden, op haar staan, bokkie springen vanaf haar kont en een handstand tegen haar aan. Niks is te gek voor onze Hanne! 
Sinds ik ben blijven helpen en nu werk op de manege, heb ik deze ultieme pony regelmatig in mijn handen. Vandaag de dag is Hanne 29 jaar oud, dus hoeft ze alleen nog maar voltige te doen op kinderniveau. Dus loopt ze mee met de knuffellessen en de kinderfeestjes, deze zijn beide mijn verantwoording dus ik heb Hanne het meeste in mijn handen. 

Kortom, het is geweldig om les te mogen geven met deze goude pony en te weten dat je zelf op haar ben begonnen. Zo'n heerlijk vriendelijke pony die voor haar 29 jaar nog perfect in haar velletje zit. 
Hanne, ik hoop nog lang met je te mogen werken! 

Wybe

Wybe... Tja. Jullie hebben misschien al het verhaal hierboven gelezen over mijn val van Wybe? Zo niet, doe maar even. 
Voor die val reed ik ongeveer een halfjaar met Wybe, hij was een geval apart en zeker niet het standaard type bom-proof fries. Wybe was echt onvoorspelbaar onder het zadel, vooral met koud weer. Ook had hij een extreme holle rug waardoor je, als hij bokte, echt gelanceerd werd. Maar al met al, had Wybe zo'n lief en ondeugend karakter dat ik voor hem ben gevallen. Na die val heb ik ruim een half jaar niet gereden door

de pijn in mijn rug. Daarvoor zat ik bijna elke les op Wybe, een les waarop Zoë niet op Wybe reed was zeldzaam. Maar de eerste paar lessen na mijn pauze werd ik niet meer op hem gezet, achteraf bleek dat mensen aannamen dat ik bang voor hem was geworden. Maar alles behalve. Toen ik vroeg of ik weer een keer op hem mocht rijden keken mensen mij zo verschrikt aan. Grappig hoeveel vertrouwen mensen dan in elkaar hebben... Ik heb daarna nog 4 geweldige jaren met deze toffe fries mogen rijden. Ik ben nog twee keer van hem af gevallen maar niks aan over gehouden en hij kwam me iedere keer weer netjes uit het zand ophalen. Helaas is Wybe verkocht naar het buitenland. Wyb, het gaat je goed vent.

 

Walita

Walita kwam rond 2010 op de manege aan, samen met haar veulen Fox. Ze was een tuiger, super fijn karakter en kon voor de kar lopen. Op haar vorige thuis werd ze bijna nooit onder het zadel bereden. Veel manegeklanten vonden de gangen van Walita niet fijn en konden niet aan haar wennen. Geef toe, zo'n tuiger zit ook voor geen meter... Omdat ik een goede balans heb en moeilijk van een paard te krijgen ben,

mocht ik haar rijden. Ik moest ook even wennen maar uiteindelijk kon ik haar prima volgen. Ze begon heel braaf en de eerste paar maanden heb ik haar als enige doorgereden, daardoor hebben we een hele mooie band gekregen met elkaar. Ze kwam altijd direct naar me toe vanuit de wei en zag me altijd aankomen op de fiets. 
Langzaamaan konden steeds meer mensen haar rijden en fatsoenlijk met haar overweg. Over de jaren heen werd ze wel steeds dwarser onder het zadel. Als je niet duidelijk genoeg voor haar was, ging ze protesteren en kwamen de voetjes van de vloer. Ikzelf had nooit problemen met haar en heb ook heel wat mensen moeten uitleggen hoe je haar het beste kon rijden. 

 

Helaas werd het dwarse karakter tijdens het rijden steeds erger en begon ik ooit wat meer moeite met haar te krijgen. Uiteindelijk werd ze weer uit de lessen gehaald en mocht ik haar weer doorrijden. Na ongeveer 3 maanden ging ze weer braaf terug de lessen in en begon het feestje opnieuw. 
Juni 2015 had ik een les op haar, terwijl ze met andere ruiters niet meer reed. Alles ging prima, tot de galop. Ze kwam tegen al mijn hulpen in en stond uiteindelijk recht overeind op der achterbenen. Het voelde niet goed, alsof ze pijn had en niet staakte puur om het staken. Dus dat heb ik gemeld en is Walita onderzocht. Het bleek dat zij Kissing Spines had. (Google maar :p ) Hierdoor zou ze dus nooit fijn op een manege kunnen rijden en zouden de klachten alleen maar erger worden.

Walita is verkocht  en ik heb helaas geen contact kunnen leggen met de nieuwe eigenaar.